Nomad door Jeroen Toirkens

Fotograaf Jeroen Toirkens documenteert al sinds 1999 de rauwe werkelijkheid van de laatst levende nomaden op het noordelijk halfrond.
Door globalisering, droogte, armoede en klimaatverandering is het voor deze volken steeds moeilijker om vast te houden aan hun traditionele manier van leven.
De beelden werden gepubliceerd in het boek Nomad, samen met een essay van Jelle Brandt Corstius
Het geeft een indringend beeld van twaalf reizen naar de meest afgelegen gebieden op aarde.

Jeroen Toirkens studeerde fotografische vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag en werkt sinds 1995 als freelance fotograaf. Hij focust specifiek op sociale documentaires.
In 2009 ontving hij de eerste prijs in de Ziveren Camera in de categorie buitenlandse docuemntaire voor zijn serie over Tiniteqilaaq in Groenland.

Meer beelden op de website.
Het boek kan je hier kopen

Abelardo Morell. Room with a view

Veertien was Abelardo Morell toen hij met zijn ouders en zijn zus in 1962 vanuit Havana in New York aankwam. Zijn ouders moesten vluchten voor het communisme van Fidel Castro. In de nieuwe wereld raakte Abelardo in de ban van fotografie. Met de Brownie, de alom door amateurs gebruikte camera, begon hij op straat portretten te nemen. Toch zou het 25 jaar duren tot zijn doorbraak kwam, met zijn terugkeer naar de oorsprong van de fotografie : de camera obscura.

Morell maakt stillevens op verschillende locaties in de wereld waarbij hij op zoek gaat naar een schilderachtig lichtinval en het magisch in het alledaagse en de buitenwereld. Hij  past bij zijn camera-  obscura fotografie sluitertijden toe van vele uren –  tot een hele dag. Daardoor laat hij het verkeer op de weg versmelten  tot rivieren van egaal licht, gebouwen werpen merkwaardige schaduwen als gevolg van de verglijdend stand van de zon. In combinatie met die architecturale pareltjes van de projectie maakt hij stillevens waarvan je heel stil wordt.

 

www.abelardomorell.net


Titus Simoens

Titus Simoens (°1985) is jong maar is op weg om een plaats te hebben tussen de beloftevolle reportage- en documentaire fotografen. Hij reisde naar Roemenië en de USA en bracht ontroerende en boeiende beelden mee die sterk afwijken van wat anderen daar maakten. Zijn kracht is dat hij zich inleeft in de onderwerpen, er over nadenkt en pas dan zijn camera aan het werk zet.

Een interview met Titus kan je op Eye Catcher lezen.

Meer beelden en inspiratie vind je op zijn site

Fien Muller

Het ligt voor de hand om, bij een eerste oogopslag, het werk van Fien Muller te catalogiseren binnen het genre van het Stilleven. De composities waarin ze een visueel spel ontwikkelt door bepaalde objecten tegenover elkaar te plaatsen in een neutrale setting lijken op actuele interpretaties van de typische geschilderde stillevens. Tegelijk doen haar foto’s ook denken aan koele productshots voor één of andere commerciële verkoopscatalogus. Door te spelen met zowel kunsthistorische als marketinggerichte wetmatigheden, ontwikkelt Fien Muller een visueel subtiel en humoristisch spel. Haar composities met bevroren blokjes vis en groenten kunnen bijvoorbeeld geïnterpreteerd worden als een ironische toespeling op de vele schilderijen van oude meesters die een weelderige en smakelijke visvangst voorstellen. Tegelijk zijn deze werken ook een knipoog naar de hedendaagse strategieën binnen de marketing om alles te esthetiseren: een eenvoudig stuk bevroren vis kan zo de precieuze uitstraling krijgen van het mooiste marmer.
Toch doorbreekt Fien Muller ook continu de limieten die zo typerend zijn voor het genre van het Stilleven. Het kenmerkend minutieus uitzoeken en tegenover elkaar plaatsen van objecten zal ze counteren door de compositie ook te laten meebepalen door intuïtie en toeval. De compositie kan zelfs volledig bepaald worden door een proces die ze niet of slechts gedeeltelijk in handen heeft.  Ook beweging, wat uiteindelijk volledig in contradictie is met het principe van stil-leven, kan deel uitmaken van het creatieproces. Door haar manier van werken ontlaadt Fien Muller zo objecten van hun reële of symbolische betekenis en laat ze hen deel worden van een heerlijk en verrassend spel van kleuren, vormen en texturen.

 

Alessandra Sanguinetti

Wanneer de New Yorkse Magnum-fotograaf Alessandra Sanguinetti (1968) de reeks On the sixth day maakt over het boerenleven net buiten Buenos Aires, valt haar oog op twee opmerkelijke meisjes: de corpulente Guillermina en de tengere, androgyne Belinda. De twee nichtjes zijn tien en negen wanneer Sanguinetti hen begint te fotograferen. Vijf jaar lang volgt de fotograaf de opgroeiende meisjes die langzaam afscheid nemen van hun onbezorgde kindertijd en hun eerste stappen zetten in de wereld van volwassenen. The adventures of Guille and Belinda and the enigmatic meaning of their dreams is een ontroerende fotoreeks waarin plezier, fantasie, vriendschap en liefde een hoofdrol krijgen. Zo dicht op de huid van de meisjes resulteert in een innige relatie met het onderwerp, een kijk op die hun dromen en angsten naspelen die ze poëtische in scènes brengt.
Sanguinetti maakt de keuze om als Magnum fotografe de documentaire stijl achterwege te laten, geen rechthoekige kleinbeeldopnames in een traditioneel zwart-wit van de kinderen in hun rurale omgeving. Maar te kiezen voor vierkante foto’s in kleur en te focussen op de dromen, verlangens en verbeelding van de meisjes en maakt het van die reeks een heel ontroerend verhaal om naar te kijken.

http://alessandrasanguinetti.com/





Stefan Ruiz: Picture perfect

Aanleiding van deze post is de video die Kelly (co-auteur van dit blog) me super enthousiast doorstuurde.

Stefan Ruiz is een fotograaf wiens werk me altijd bekend was.
Ik doorbladerde, zonder zijn naam te kennen, verschillende keren boekjes met zijn foto’s erin.
Zijn werk is jullie zeker ook bekend, via het magazine ‘Colors’, waar hij een tijdje creatief directeur was.

Op zijn eigen site staat het zo:
“Stefan Ruiz was born in San Francisco, and studied painting and sculpture at the University of California (Santa Cruz) and the Accademia di Belle Arti (Venice, Italy). He took up photography while in West Africa, documenting Islam’s influence on traditional West African art. He taught art at San Quentin State Prison from 1992-1998, and began to work professionally as a photographer in 1994. He has worked editorially for magazines including Colors (for whom he was Creative Director, 2003-04), The New York Times Magazine, L’uomo Vogue, Wallpaper, The Guardian Weekend, Telegraph Magazine and Rolling Stone. His award winning advertising campaigns include Caterpillar, Camper, Diesel, Air France and Costume National.”

Zijn werk, hoewel vaak commercieel, overstijgt het commerciele en is eerder artistiek inhoudelijk.
En hij slaagt erin documentair te werken zonder in het typische zwart-wit of sociale fotografie te hervallen.
Iets ik behoorlijk jaloers op ben…

Op zijn site vind je meer.
Op zoek naar zijn fotoboeken? Kijk dan in onze shop-sectie.

Hier nog enkele shots…

Jeff Wall deze zomer in het paleis voor schone kunsten

Vrijdag 27.05 > Zondag 11.09.2011

Paleis voor Schone Kunsten


Bekend om zijn grote ensceneringen gepresenteerd in lichtbakken, stelt de Canadese kunstenaar Jeff Wall (°1946) deze zomer een fascinerende confrontatie voor tussen zijn oeuvre en de historische en hedendaagse kunstenaars die dicht bij zijn universum staan. Sinds eind jaren ’70 tracht Jeff Wall de fotografie een bevoorrechte plaats te geven binnen de beeldende kunsten.

Jeff Wall is zonder twijfel één van de invloedrijkste figuren uit de wereld van de fotografie van de voorbije 30 jaar. Hij begon als conceptueel kunstenaar maar maakt sinds de jaren ’80 grote fotowerken waarbij hij de mise-en-scène stevig in handen neemt. Hij gaat als het ware tewerk als een cineast: hij zoekt naar juiste locaties, figuranten en decors, en werkt -in zijn zoektocht naar het perfecte beeld- samen met decorbouwers, grimeurs en belichtingstechnici. Zelf omschrijft hij zijn werk als ‘cinematografie’. Hij laat zich vaak inspireren door de schilderkunst om zijn composities een iconografisch karakter te verlenen. Zijn verwijzingen naar de klassieke schilderkunst, zoals La Mort de Sardanapale van Delacroix dat hem aanzette tot zijn beroemd werk The Destroyed Room (1978), zijn alom bekend en goed gedocumenteerd.

Bij Jeff Wall is een foto het resultaat van intense arbeid. Alles staat in het teken van dat ene beeld in zijn hoofd, dat hij zo precies mogelijk wil visualiseren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij jaarlijks slechts een vijftal werken maakt..
Het originele tentoonstellingsconcept dat de kunstenaar in overleg met BOZAR ontwierp, plaatst zijn oeuvre binnen een bredere kunsthistorische en culturele context. Jeff Wall selecteerde zelf 25 eigen foto’s, van de jaren ’70 tot vandaag, en confronteert ze met werken van een aantal doelbewust gekozen kunstenaars die tijdens de afgelopen 40 jaar aan de basis liggen van zijn denkproces. Het gaat om zelden getoonde werken die grotendeels afkomstig zijn uit Europese en Noord-Amerikaanse collecties, van Duchamp, Arbus, Atget, Wols, Gursky, Claerbout, Struth, Stella, Smithson, Graham, Wallace, Weiner…