Sally Mann

Alles aan de foto’s van Sally Mann (Lexington, VS 1951) ademt sfeer; of het nu de portretten van haar opgroeiende kinderen zijn, de natuur om haar heen of de dood en vergankelijkheid die ze op bijzondere wijze in beeld brengt.

Door te werken met technische camera’s en 19e-eeuwse fotografische processen krijgt haar werk een bijna tastbare authenticiteit. Haar unieke kijk op de wereld en de wijze waarop ze die weet te verbeelden, hebben haar één van de belangrijkste fotografen van de Verenigde Staten gemaakt.

Met de serie Immediate Family (1984 – 1994) wordt ze wereldberoemd. Tien jaar lang legt ze haar eigen kinderen vast op haar farm in Virginia, ze volgt hun ontwikkeling van kind naar puber, hoe ze zwemmen, spelen en opgroeien.

Voor de serie Deep South (1996 – 1998) gaat ze naar de zuidelijke staten, waar de geschiedenis en de Burgeroorlog alomtegenwoordig is. “Deze foto’s gaan over de rivieren van bloed, van tranen, van zweet die de Afrikaanse slaven achterlieten in de donkere grond van hun ondankbare nieuwe thuis”.

Van opgroeiende kinderen, de natuur en het aanwezige verleden, verlegt Sally Mann in de serie What Remains (2000 – 2004) haar focus naar dood en vergankelijkheid. Wanneer een voortvluchtige man zelfmoord pleegt op haar erf, raakt ze gefascineerd door het eeuwige proces waarin de natuur alles weer tot zich neemt en in normale staat terugbrengt. Ze graaft haar overleden windhond op om te fotograferen wat er nog van haar over is na 18 maanden onder de grond.

De serie Faces uit 2004 is een afsluiting na What Remains, waarmee Mann de cirkel weer rond maakt: gebruikmakend van het Collodionprocedé portretteert ze haar inmiddels volwassen kinderen.

Een groot aantal musea zijn in het bezit van haar werk, waaronder The Museum of Modern Art in New York.

Time Magazine riep haar in 2001 uit tot fotograaf van het jaar.

“One of the things my career as an artist might say to young artists is: the things that are close to you, are the things that you can photograph the best. And unless you photograph what you love, you’re not going to make good art.” – Sally Mann.

Website : http://sallymann.com/

Diane Arbus

Diane Arbus is een van die fotografen die de realiteit in vraag durfde te stellen door ze te fotograferen.
Het typische beeld van de Amerikaanse maatschappij als American Dream werd ontkracht door haar beelden van de
minder mooie kant van de maatschappij.

Vijfendertig jaar na haar dood behoort het werk van de legendarische Amerikaanse fotografe (1923-1971) nog steeds tot het meest originele en fascinerende in de geschiedenis van de twintigste-eeuwse fotografie.

Arbus is vooral bekend door haar portretten van reuzen, freaks en excentriekelingen, maar ook fotografeerde ze eenzaamheid en ouderdom, het menselijk lichaam in al zijn facetten, echtparen en het Amerika van de jaren zestig.
De portretten die voortkwamen uit haar fascinatie voor ‘de donkere kant’ van de maatschappij zijn inmiddels legendarisch.

Een selectie uit haar werk is nog tot 31 maart 2012 te zien in Tate Modern.
Je kan het ook bekijken online op deze site of bladerend door enkele boeken

Sarah Eechaut

Sarah Eechaut‘s fotografie is anders. Zoveel is zeker. De foto’s die we terugvinden op haar website, onder de noemer ‘Encounters’ tonen zelden gezichten. Het zijn toevallige momenten, evenwel zorgvuldig gekozen. Poëzie die nazindert.

De stilte van die poëzie voel je in elk beeld. Die stilte zoekt ze ook op: ‘Na een dag fotograferen ben ik kapot. Als ik fotografeer vergeet ik te ademen. Letterlijk. Omdat ik absolute stilte wil.’

Eechaut heeft meer in haar mars, en dat tonen de talrijke beelden die The Word sieren. Serene portretten. Of de reeks ‘Men at work’.

Sarah Eechaut studeerde af als grafisch designer aan St. Lucas Hogeschool Voor Wetenschap & Kunst, deed een stage in BaseDesign New York en besefte dat ze even graag en evenveel met fotografie bezig was, en begon als freelance fotografe, na een aanvullende studie fotografie in Sint-Lucas.
Sarah is de huisfotografe voor The Word Magazine, en werkt met agencies als SOKI, Please Let Me Design, Boondoggle, Pjotr, Canjotto, Face To Face Design, Duval Guillaume om daarnaast zich bezig te houden met eigen werk.

Ondek meer werk op haar website.

Sarah is ook aanwezig op Photocamp 2011, waar ze tijdens portfolio viewings je werk bespreekt.

Lynne Cohen

De Canadese Lynne Cohen (1944 , Wisconsin ) fotografeert al meer dan dertig jaar interieurs. Haar stijl is onder te brengen in de hedendaagse fotografie zoals die van Thomas Struth, Andreas Gursky of Jeff Wall. Met een grote camera, die uiterst scherpe beelden oplevert, gaat ze op zoek naar bizarre, soms beangstigende plekken.

Cohen begon in de vroege jaren ’70 te fotograferen in de tijdsgeest van minimalisme en pop-art. Van opleiding was ze oorspronkelijk beeldhouwer maar al snel koos ze voor de fotografie omdat dat haar in staat stelde ín en mét de echte wereld te werken. Het sculptuur-gehalte is evenwel nooit ver weg in haar beelden: de verlaten plaatsen die ze fotografeert lijken geconstrueerde installaties. Toch zijn de interieurs allemaal echt. De zorgvuldige keuze van haar locaties en het strakke kader dat Cohen hanteert, bepaalt het onwerkelijke van deze foto‘s. Meestal gaat het om niet-publieke ruimtes die ze na lange onderhandelingen en briefschrijverij mag betreden.De ingrediënten van Cohens werk bleven de afgelopen 4 decennia nagenoeg hetzelfde: bizarre interieurs van private ruimtes waar vreemde artefacten de enige sporen zijn van menselijke activiteit. Eind jaren ’90 begon ze ook in kleur te werken. Een breuk in haar oeuvre betekende dit echter niet; de vaak intense kleurenfoto’s sluiten naadloos aan bij het oudere werk. Bovendien liet ze het werken in zwart-wit nooit los en haar tentoonstellingen bestaan meestal uit een mix van kleur en zwart-wit.
Cohen concentreert zich op onderzoeksruimten, klaslokalen, kuuroorden en  meer. Wat ze toont zijn uitgepuurde, schijnbaar neutrale registraties van de restanten van een zeer specifieke activiteit waarvan we de betekenis meestal niet meer kunnen ontcijferen. Dat maakt haar werk ongemeen absurd. De ‘objectieve’ en ‘serieuze’ benadering lijkt haaks te staan op het humoristische element in Cohens werk maar bepaalt precies de treffende spanning ervan. Zelf zegt ze: “Mijn werk ontstaat vanuit sociale en politieke beweegredenen maar er is geen concrete boodschap.

(Tekst: Bert Danckaert)

Website http://www.lynne-cohen.com/

 

Rineke Dijkstra

Rineke Dijkstra (Sittard, 1959) brak internationaal door met haar indrukwekkende portretreeksen. Het bekendst is de magistrale serie Strandportretten die bestaat uit sobere, frontale opnamen van jonge mensen op stranden in de Verenigde Staten, Nederland, België, Polen en de Oekraïne. In deze reeks concentreert Dijkstra zich op het moment dat een pose zich vormt of juist wordt losgelaten. Aarzeling en onzekerheid zijn zichtbaar in houding en oogopslag en verwijzen naar de existentiële eenzaamheid van pubers. De kale omgeving, het enigszins lage standpunt van de camera en het gebruik van invulflitslicht scherpen de vaak sterk cultureel bepaalde details en geven de beelden een monumentaal karakter.

In de fotoseries die Dijkstra rond het midden van de jaren negentig startte, richtte zij zich op de weergave van verhevigde emotionaliteit. Zij fotografeerde pas bevallen vrouwen met hun baby tegen zich aan gedrukt: ontluisterende en aangrijpende beelden van moederliefde die elke zoetsappige associatie met moederschap ver achter zich laten. Zij legde stierenvechters in Portugal vast, vlak na de strijd: uitgeput, trots, voldaan en met bloed besmeurd. In Engeland portretteerde ze kwetsbare scholieren en piepjonge meisjes, sexy opgeprikt voor een avondje uit in de disco. Door haar tegelijkertijd niets ontziende én afstandelijke, respectvolle benadering slaat Rineke Dijkstra in deze series een brug tussen het persoonlijke en het universele.
Met haar werk onderzoekt Dijkstra de grenzen van het portretgenre. De door haar gefotografeerde mensen dragen vaak een naam maar staan evenzeer model voor een groep, en ontstijgen het strikt individuele. In die zin is zij zowel een leerling van de Amerikaanse fotografe Diane Arbus met haar confronterende, ontluisterende mensbeelden als van August Sander, die tijdens het Interbellum de Duitse samenleving in typen ordende.

Alessandra Sanguinetti

Wanneer de New Yorkse Magnum-fotograaf Alessandra Sanguinetti (1968) de reeks On the sixth day maakt over het boerenleven net buiten Buenos Aires, valt haar oog op twee opmerkelijke meisjes: de corpulente Guillermina en de tengere, androgyne Belinda. De twee nichtjes zijn tien en negen wanneer Sanguinetti hen begint te fotograferen. Vijf jaar lang volgt de fotograaf de opgroeiende meisjes die langzaam afscheid nemen van hun onbezorgde kindertijd en hun eerste stappen zetten in de wereld van volwassenen. The adventures of Guille and Belinda and the enigmatic meaning of their dreams is een ontroerende fotoreeks waarin plezier, fantasie, vriendschap en liefde een hoofdrol krijgen. Zo dicht op de huid van de meisjes resulteert in een innige relatie met het onderwerp, een kijk op die hun dromen en angsten naspelen die ze poëtische in scènes brengt.
Sanguinetti maakt de keuze om als Magnum fotografe de documentaire stijl achterwege te laten, geen rechthoekige kleinbeeldopnames in een traditioneel zwart-wit van de kinderen in hun rurale omgeving. Maar te kiezen voor vierkante foto’s in kleur en te focussen op de dromen, verlangens en verbeelding van de meisjes en maakt het van die reeks een heel ontroerend verhaal om naar te kijken.

http://alessandrasanguinetti.com/