Alec Soth

Alec Soth geboren 1969, ( Minneapolis, Minnesota ) brak in 2004 internationaal door met zijn boek  Sleeping by the Mississippi , later volgden oa NIAGARA, Dog Days, Bogotá en The Last Days of W.

Voor zijn project Broken Manual ging fotograaf Alec Soth op zoek naar naar een groep mensen die zich afzondert van de maatschappij, zoekend naar eenzaamheid en verlichting. Deze individualisten hebben troost gevonden in het ongenaakbare. Ze leven in een woestijn, in een hutje, op een berg en in een grot.
Alec Soth staat bekend om zijn fascinerende portretten van groot formaat die de indrukwekkende weelde aan details zichtbaar maken, een neutraal frontaal standpunt en uitgebalanceerd licht. Hij treedt hun wereld niet zelfverzekerd tegemoet maar tast die voorzichtig af. Door zijn precieze werk maakt deze fotograaf schitterende beelden.

Website: http://alecsoth.com/photography/

Blog: http://littlebrownmushroom.wordpress.com/


 

Documentaire :

http://www.djbroadcast.nl/news/newsitem_id=5821/Video_Somewhere_to_Disappear.html

http://www.somewheretodisappearthefilm.com/

 

Sally Mann

Alles aan de foto’s van Sally Mann (Lexington, VS 1951) ademt sfeer; of het nu de portretten van haar opgroeiende kinderen zijn, de natuur om haar heen of de dood en vergankelijkheid die ze op bijzondere wijze in beeld brengt.

Door te werken met technische camera’s en 19e-eeuwse fotografische processen krijgt haar werk een bijna tastbare authenticiteit. Haar unieke kijk op de wereld en de wijze waarop ze die weet te verbeelden, hebben haar één van de belangrijkste fotografen van de Verenigde Staten gemaakt.

Met de serie Immediate Family (1984 – 1994) wordt ze wereldberoemd. Tien jaar lang legt ze haar eigen kinderen vast op haar farm in Virginia, ze volgt hun ontwikkeling van kind naar puber, hoe ze zwemmen, spelen en opgroeien.

Voor de serie Deep South (1996 – 1998) gaat ze naar de zuidelijke staten, waar de geschiedenis en de Burgeroorlog alomtegenwoordig is. “Deze foto’s gaan over de rivieren van bloed, van tranen, van zweet die de Afrikaanse slaven achterlieten in de donkere grond van hun ondankbare nieuwe thuis”.

Van opgroeiende kinderen, de natuur en het aanwezige verleden, verlegt Sally Mann in de serie What Remains (2000 – 2004) haar focus naar dood en vergankelijkheid. Wanneer een voortvluchtige man zelfmoord pleegt op haar erf, raakt ze gefascineerd door het eeuwige proces waarin de natuur alles weer tot zich neemt en in normale staat terugbrengt. Ze graaft haar overleden windhond op om te fotograferen wat er nog van haar over is na 18 maanden onder de grond.

De serie Faces uit 2004 is een afsluiting na What Remains, waarmee Mann de cirkel weer rond maakt: gebruikmakend van het Collodionprocedé portretteert ze haar inmiddels volwassen kinderen.

Een groot aantal musea zijn in het bezit van haar werk, waaronder The Museum of Modern Art in New York.

Time Magazine riep haar in 2001 uit tot fotograaf van het jaar.

“One of the things my career as an artist might say to young artists is: the things that are close to you, are the things that you can photograph the best. And unless you photograph what you love, you’re not going to make good art.” – Sally Mann.

Website : http://sallymann.com/

Dieter De Lathauwer

Een spel tussen realiteit en verlangen. Dieter De Lathauwer heeft een bijzonder oog voor het intrinsiek escapistische van alledaagse omgevingen die we aan ons al te vaak laten voorbijgaan.
Zijn beelden gaan over een andere wereld. Een in foto getransformeerde wereld die tot onze verbeelding spreekt. Beelden van verwondering en verlangen waar we in weg kunnen dromen. Weids en onbegrensd.
De Lathauwer werkt voornamelijk in Europa en gebruikt daarbij een middenformaat of technische camera met veel aandacht voor compositie, kleur, licht en de metaforische krachten van een beeld.
Een stille revolutie tegen de ons opgedrongen snelle beeldcultuur. Een contextualiserende blik op het gecultiveerde en vreemde landschap.
Dieter De Lathauwer studeerde in 2005 af aan de Academie van Gent (dko), na zijn studies van industrieel ingenieur. Hij exposeerde  o.a. in het Fotomuseum van Antwerpen, 44Gallery, …

Momenteel werkt hij aan verschillende projecten die zich situeren in Vlaanderen, Portugal en Zwitserland. En is hij begonnen aan de voorbereidingen voor zijn boek.

 

Member of Photolimits www.photolimits.be .
Meer beelden op zijn website www.dieterdelathauwer.com en blog https://dieterdelathauwer.wordpress.com .

 

Abelardo Morell. Room with a view

Veertien was Abelardo Morell toen hij met zijn ouders en zijn zus in 1962 vanuit Havana in New York aankwam. Zijn ouders moesten vluchten voor het communisme van Fidel Castro. In de nieuwe wereld raakte Abelardo in de ban van fotografie. Met de Brownie, de alom door amateurs gebruikte camera, begon hij op straat portretten te nemen. Toch zou het 25 jaar duren tot zijn doorbraak kwam, met zijn terugkeer naar de oorsprong van de fotografie : de camera obscura.

Morell maakt stillevens op verschillende locaties in de wereld waarbij hij op zoek gaat naar een schilderachtig lichtinval en het magisch in het alledaagse en de buitenwereld. Hij  past bij zijn camera-  obscura fotografie sluitertijden toe van vele uren –  tot een hele dag. Daardoor laat hij het verkeer op de weg versmelten  tot rivieren van egaal licht, gebouwen werpen merkwaardige schaduwen als gevolg van de verglijdend stand van de zon. In combinatie met die architecturale pareltjes van de projectie maakt hij stillevens waarvan je heel stil wordt.

 

www.abelardomorell.net


Jan Kempenaers

Op het eerste zicht lijkt de landschapsfotografie van Jan Kempenaers rechtlijnig fotografisch, maar hoe langer je kijkt, hoe meer de beelden zich ontvouwen als conceptueel en hoe minder als louter optisch. Zijn foto’s zijn veel meer dan dagdagelijkse, picturale ideogrammen. Het zijn krachtige, gedempte beelden van semi-urbane plaatsen die met kracht de postindustriële conditie bevestigen en de getechnologiseerde mens in om het even wat voor geografische omgeving tonen.

De laatste weken gaan de beelden van Kempenaers de wereld rond in blogs. Meestal zonder naamsvermelding. Voor de blogs zijn het de monumenten die  show stelen. Voor ons zijn het de composities en de visie van de fotograaf die de show stelen. Zonder zijn bewuste keuzes waren de monumenten nooit zo mooi geworden.

Jan Kempenaers doctoreert momenteel aan KASK.
Je kan de rest van zijn werk ontdekken op jankempenaers.info
Of je kan het fotoboek kopen op [amazon_link id=”9077459502″ target=”_blank” Amazon[/amazon_link]